Fiat 500 zaprezentowany 2 lipca 1957 roku w Turynie jest następcą modelu Topolino produkowanego w latach 1936-1955. Prace projektowe pod wodzą Dante Giacosy trwały od 1955 roku. Auto otrzymało płócienny dach odsuwany do tyłu oraz drzwi otwierane pod wiatr]. Nazwa 500 zaczerpnięta została od pojemności skokowej, dwucylindrowego silnika benzynowego, chłodzonego powietrzem, wynoszącej niecałe 500 cm³.

Nasz pacjent to transportowa wersja włoskiego malucha tak jak w przypadku Topolino Belvedere, który z powodzeniem łączył zalety małego samochodu ze sporymi możliwościami transportowymi, postanowiono skonstruować podobny pojazd w oparciu o Fiata 500. Nowy model zaprojektowany przez inżyniera Dantego Giacosę zaprezentowano w roku 1960. Auto zostało nazwane Giardiniera, czyli ogrodniczka. Giardinierę napędza ten sam silnik co model 500. Jednak, aby wygospodarować więcej miejsca, został on obróconyw prawo o 90 stopni. System chłodzenia był podobny do stosowanych w innych pojazdach, np. w VW Transporterze. Powietrze jest zasysane przez wloty na tylnych słupkach i kierowane specjalnymi kanałami na wentylator. Bagażowy Fiat 500 jest o 21 cm dłuższy od swego osobowego pierwowzoru. Przy 4 pasażerach przestrzeń ładunkowa wynosi około 250 litrów, po złożeniu tylnego rzędu siedzeń i załadowania auta aż po sam dach wzrasta prawie czterokrotnie, a to wszystko przy niedużych wymiarach pojazdu. Powierzchnia ładunkowa znajduje się na wysokości 60 cm. Trzecie, tylne drzwi otwierają się w lewo. Umożliwia to bezpieczny dostęp do przestrzeni bagażowej. Samochód miał także otwierany dach z materiału. Pozwalało to po jego otwarciu na przewożenie większych przedmiotów. Aż do końca produkcji Giardiniera zachowała przednie drzwi otwierane pod wiatr. Nikt nie zastąpił małej, włoskiej „Ogrodniczki”. Produkcję Giardiniery zakończono w roku 1977.

Jak wam się podoba nasz ogrodniczka przemalowana w piękny słoneczny żółty kolor? Mamy nadzieję, że jesteście tak zachwyceni jak nowa właścicielka – młoda fanka starej motoryzacji.